قارقارهای یک زاغ سپید

از دانشگاه امام صادق خبر موثق رسید که همه ی کلاس‌های بعد از ظهر دانشگاه تعطیل است. اتوبوس‌هایی برای انتقال دانشجویان به میدان انقلاب پیش‌بینی شده است. همچنین، همه‌ی سرویس‌های مربوط به کارکنان و بخش خدمات دانشگاه امروز به جای مسیر اصلی خود، به سمت میدان انقلاب حرکت خواهند کرد.
دانشجویان این دانشگاه همواره نقش بسیار فعالی در تجمعات و راهپیمایی‌های دولتی داشته اند.

با این قصیده‌ی زیبا از ملک الشعرای بهار به پیشواز محرم سبز امسال می‌رویم:

چیز زیادی برای گفتن نیست. فقط باید این دو ویدئو را ببینید. در ویدئوی اول، خبرنگار بی بی سی فارسی از ا.ن. درباره‌ی 18.5 میلیارد دلاری که از ایران به ترکیه منتقل شده است، می‌پرسد. او در جواب می‌گوید این‌ها سروصدای رسانه‌هاست. هرکی این پول را پیدا کرد مال خودش!
ویدئوی دوم خبری است که توسط یکی از تلویزیون‌های ترکیه منتشر شده است. رجب طیب اردوغان می‌گوید 18.5 میلیارد دلار پول باد‌آورده به دست ما رسیده است. سپس تصاویر این دلارها و طلاها و جزئیات دیگر مربوط به این محموله به وضوح از تلویزیون ترکیه نشان داده می‌شود. مدارک کشف شده از طرف گمرک ترکیه نشان می دهد که صاحب محموله فردی است بنام اسماعیل صفریان نسبی.

اسکناس‌نویسی سبزها پیش از 13 آبان در حد خود پدیده‌ی خبرسازی بود و حتی سایت‌های وابسته به دولت کودتا نیز نتوانستند درباره‌ی آن سکوت کنند و مطالبی را هر چند با زبان تهدید یا طنز در موردش درج کردند. اما پس از 13 آبان، ظاهراً این کار به فراموشی سپرده شده است. چند نکته درباره‌ی این کار به نظرم می‌رسد که مایلم با دوستان سبز خودم در فضای مجازی مطرح کنم:

1. اسکناس‌نویسی یکی از بی‌خطرترین کنش‌های اعتراضی است که در میان سبزها رواج یافته است. آن را دست کم نگیرید. اسکناس رسانه‌ای است که دست به دست در میان مردم می‌چرخد و فریاد شما را در کوچه و بازار جار می‌زند. پس تا می‌توانید اسکناس بنویسید!
2. جایی دیدم که دوستان گفته بودند، برای این که هزینه‌ی حذف این پول‌ها برای دولت زیاد باشد، بهتر است روی اسکناس‌های درشت بنویسیم. باید گفت که اتفاقاً بر عکس است! زیرا هزینه‌ی کاغذ و چاپ یک اسکناس 500 تومانی با یک اسکناس 5000 تومانی تقریباً یکسان است. بنابراین نسبت هزینه‌ی چاپ اسکناس به ارزش اسمی آن در اسکناس‌های ریزتر بیشتر است. به بیان ساده‌تر، اگر بخواهیم روی مقداری اسکناس جمعاً به ارزش اسمی 5000 تومان شعار بنویسیم، بهتر است به جای نوشتن یک شعار بر روی یک قطعه اسکناس 5000 تومانی، 10 شعار بر روی 10 قطعه اسکناس 500 تومانی بنویسیم. در این حالت هزینه‌ی حذف این اسکناس‌ها از چرخه‌ی پولی کشور به میزان 10 برابر افزایش خواهد یافت.
3. دلیل دیگری نیز برای ارجحیت تمرکز بر روی اسکناس‌های ریزتر وجود دارد. اسکناس‌‌های ریزتر سرعت گردش بیشتری دارند. یک اسکناس 500 تومانی ممکن است از یک صبح تا غروب میان ده‌ها نفر دست به دست شود. در حالی که اسکناس 5000 تومانی در ته کیف پول یک شهروند بلا استفاده خوابیده است. برای همین است که اسکناس‌های ریزتر خیلی زودتر از اسکناس‌های درشت کهنه می‌شوند. البته، منظورم از اسکناس ریز اسکناس 50 یا 100 تومانی نیست. در اثر تورم شدید، این دو اسکناس رفته رفته دارند بلا استفاده می‌شوند و بانک مرکزی نیز دارد آن‌ها را با سکه جایگزین می‌کند. نتیجه این که بهتر است اسکناس‌های 200 تا 2000 تومانی را مورد عنایت بیشتری قرار دهیم.
4. یکی از نقاط قوت جنبش سبز وجود خلاقیت و زیبایی در کارهای آن‌ها است. پس هنگام اسکناس‌نویسی قدری خلاقیت و هنر نیز به خرج دهیم تا مخاطب بیشتری را به خود جذب کند! البته هنرمند نبودن عذر موجهی برای اسکناس‌نویس نبودن نیست!

پس چرا معطلید؟ همین حالا چند اسکناس بردارید و کارتان را شروع کنید.

پی‌نوشت: کودتاچیان! حتی اگر به روز باتوم و گاز و گلوله عده‌ای از ما را از ریختن به خیابان باز دارید، سایه‌ی وحشتناک وجودمان همیشه و از هر طریقی شما را خواهد آزرد. ما بی‌شماریم و در نهایت پیروزی از آن ماست!

خبری غیر موثق شنیده شده است که خامنه ای دستور بازداشت کروبی را صادر کرده است.
از سویی دیگر، بنگاه دروغ پراکنی فارس در خبری اعلام کرده است که هيئت سه نفره قضايي پس از بررسي ادعاهاي كروبي اعلام کرده اند که «مدارك كروبي كاملا جعلي و با انگيزه سياسي ارائه شده است.» آنان خواستار «برخورد عادلانه و قاطع» با کروبی شده اند.
با گذاشتن این دو خبر در کنار هم، می‌توان ظن قوی داشت که مهدی کروبی را دستگیر خواهند کرد.
اگر هنوز به آینده‌ی کشورمان علاقه مندیم، و تباهی و سیاهی را برای آن نمی‌خواهیم، در صورت دستگیری هر کدام از سه تن (موسوی، کروبی، خاتمی) باید دست از کار بکشیم و اعتصاب کنیم. من چنین خواهم کرد.
من اگر بنشینم، تو اگر بنشینی، چه کسی برخیزد
من اگر برخیزم، تو اگر برخیزی، همه بر می‌خیزند

بله، پس از رخ دادن همه ی این وقایع، اکنون انتخابات تأیید شده است و گفته اند که هیچ اعتراضی به هیچ جا معتبر نیست. گفته اند رئیس جمهور قانونی کشور تعیین شده و همه باید در مقابل او «تمکین» کنند. حال چه؟ آیا به قول بعضی‌ها «نهضت» شکست خورد؟
در اینجا و آنجا زیاد می‌بینم که برخی می‌نویسند و می‌گویند که نباید بگذاریم شعله‌ای که روشن شده خاموش شود. باید همچنان در خیابان‌ها باشیم و مردم را نیز به حضور در خیابان‌ها و اعتراض دعوت کنیم. دارند برای 18 تیر برنامه می‌ریزند و «مسیرهای کارشناسی‌شده» تعیین می‌کنند که چه کنیم که نتوانند متفرقمان کنند و کتک کمتری بخوریم. به نظر من این دوستان مبارزه‌ی سیاسی را با برف‌بازی‌های کودکانه اشتباه گرفته اند. چند پرسش دارم:
آیا اگر نظام حاکم به زور گلوله و گاز و باتوم و ... مانع از برگزاری تجمعات شود، پیروز میدان است؟ آیا اگر مردم با دیدن وضعیت موجود، و از ترس باتوم و بازداشت و مرگ در خیابان‌ها حاضر نشوند و تجمع نکنند بازی را باخته اند؟ آیا اگر آرامش کامل به ظاهر شهر و کشور باز گردد همه چیز مثل قبل شده است؟
پاسخ مثبت به پرسش‌های فوق حاکی از ساده‌لوحی است؛ و این ساده لوحی را عده ای از هر دو طرف دعوا مرتکب می‌شوند. برخی از حامیان وضعیت موجود چنین فکر می‌کنند که اگر اجازه ندهند «نفس‌کشی» جیک بزند پیروز شده اند. برخی از معترضان نیز باور دارند که اگر مردم به خیابان نریزند و هر روز تظاهرات چند میلیونی رخ ندهد، نظام معترضان را سرکوب کرده و می‌تواند شاد باشد.
توجه کنیم که آن چه که رخ داده است، بر صفحه ی زمان نوشته شده است و دیگر پاک نمی‌شود. آن تجمع عظیم انقلاب تا آزادی - که بزرگترین تجمع اعتراض‌آمیز در تاریخ جمهوری اسلامی لقب گرفت - اتفاق افتاده است. و چیزی که رخ داده است، دیگر رخ داده است و دیگر کاری اش نمی‌توان کرد. بنا به اخبار رسمی 19 نفر و بنا به اخبارهای خیر رسمی تا 150نفر در این وقایع کشته شده اند. کسانی که کشته شده اند، کشته شده اند و دیگر کاری اش نمی‌توان کرد.
بله، وقایع اخیر همگی در کارنامه‌ی جمهوری اسلامی ثبت شده است و نه با باتوم، نه با صدا و سیما، و نه به هیچ حربه‌ی دیگری نمی‌توان آب ریخته را به کوزه بازگرداند.
حال اگر ملت به ظاهر خاموش شوند، خاموشی آنان هرگز مانند خاموشی پیش از خرداد 88 نیست. آنان را به گدازه‌هایی تشبیه می‌کنم که در زمان آتشفشان کردن راه بر روی آن‌ها بسته شده است. آیا اگر گدازه آتفشان نکند سرد می‌شود؟ سرد نمی‌شود. دوباره به اعماق بر می‌گردد؛ در زیر لایه‌های زمین جریان می‌یابد؛ سنگ‌های بیشتری را ذوب کرده و به خود ملحق می‌کند؛ بدون سر و صدا آن زیرها کار خود را می‌کند و باز زمانی دیگر، به بهانه و مناسبتی دیگر، سر بر خواهد آورد.
با این وصف، من نه تنها آرام شدن دوباره‌ی اوضاع را شکست نمی‌دانم، بلکه از نظر من این یک پیروزی بزرگ است. به قول کروبی، ما «چیزی بیش از یک دوره‌ی ریاست جمهوری» به دست آوردیم. با جان‌هایی که دادیم، کتک‌هایی که خوردیم، و بازداشت‌هایی که کشیدیم چیزهای زیادی را از دولت حاکمه گرفتیم. حال که پیروزیم، عاقلانه و مدبرانه است که عقب بنشینیم و امیدوارانه و آرام، در اعماق، به گفتن سخنانمان ادامه دهیم. دوباره، هر چند مشکل است، به روند عادی زندگی روزمره برمی‌گردیم و مانند موریانه، و نه چون تبر، آن‌چه را که نمی‌پسندیم، آرام آرام می‌خوریم و می‌پوسانیم.
و امیدمان این است که روزی این بنای کج یا راست شود، یا فرو ریزد.

این روزها، گاه و بیگاه حرف‌هایی به دلم می‌آید که نمیتوانم به زبان جاری کنم. شاید از دریچه ي این صفحه بتوانم گاهی قسمتی از آن‌ها را بیرون بریزم. هر چه دلم بخواهد خواهم نوشت.